Muhafazakârlık hakkında yazı yazmanın en tehlikeli yönü, Türkiye’de muhafazakârlığın yaşadığı derin anlam kaymasıdır. Bu kavram ülkemizde genellikle “mâneviyatçılık” veya “mukaddesatçılık” anlamında kullanılmaktadır. Oysa mâneviyatçılık/mukaddesatçılık başka, tutuculuk ve statükoculuğa kavramsal izdüşüm itibarıyla daha çok yakınsayan bir “ideolojik mevzi” olan muhafazakârlık başkadır. Muhafazakârlığa getirilecek en küçük bir eleştirinin dahi Türk milletinin mukaddesatına ve mânevî değerlerine saldırıymış gibi takdim edilme riskine karşı peşinen söylemek lâzım gelir ki, bu satırların yazarı o değerlere büyük bir hürmet beslemekte, onların yıpranmasına, hoyrat ellerde içeriksizleştirilmesine asla rıza göstermemektedir.
Siyasî teori açısından muhafazakârlığın hangi toplumsal duruşu temsil ettiği, bu duruşun nasıl bir anlam dünyasının tezahürü olduğu uzun uzun tartışılması gereken bir konudur. Ne var ki teorik düzeyde sürdürülecek böyle bir çabanın, Türkiye’deki sorunlu muhafazakârlığın tahlili için yeterince açıklayıcı olmayabileceği endişesi de varittir. Bu yüzden, teorik ve felsefî tartışmaları işin odağına fazlaca almadan, somut eylem ve tutumlar üzerinden bazı örneklemelerle muhafazakârlığın teşrih masasına yatırılması, bugünkü Türkiye fotoğrafının anlaşılması açısından faydalı olabilecektir. Böylelikle, Türk tipi muhafazakârlığın neye benzediği, milliyetçi-muhafazakârlık kategorisinin mümkün olup olamayacağı, mukaddesatçılığın muhafazakârlık tarafından nasıl rehin alındığı gibi konulara da etraflıca temas etme imkânı elde edilebilecektir.
